ปักกิ่ง เปิดซิง ตอน 2 : Alone in Beijing Part II

มาต่อกันเป็นตอนที่สองสำหรับการไปปักกิ่งคราวนี้ ตอนบ่ายหลังจากเสร็จสิ้นงานที่ Macworld Asia แล้ว จุดหมายต่อไปคือแวะไปดู The Oriental Plaza ที่เค้าว่าใหญ่กว่า 130,000 ตร.ม. ประกอบไปด้วยโรงแรม อาคารสำนักงาน และ Plaza ยาวกว่า 600 เมตร

การเดินทางไป The Oriental Plaza ต้องต่อรถไฟฟ้าใต้ดินถึง 3 สาย รวมแล้ว 12 สถานี ใช้เวลาทั้งหมด 35 นาที เล่นเอาเหนื่อย แต่ก็ได้เปิดหูเปิดตาดี ก่อนอื่นต้องชมว่ารถไฟฟ้าใต้ดินของปักกิ่งอาจจะดูซับซ้อนเพราะมีหลายสาย แต่ด้วยป้ายบอกทางที่มีอยู่ตลอดอีกทั้งมีเจ้าหน้าที่คอยอำนวยความสะดวก ทำให้การเดินทางเป็นไปอย่างง่ายดาย ที่สำคัญ 2 หยวน ตลอดสาย ถูกกว่าที่พรรคเพื่อไทยหาเสียงไว้ซะอีก การที่ค่าโดยสารเป็นราคาเดียวทำให้ยิ่งง่ายในการเดินทางไปใหญ่ ไม่ต้องกลัวจะซื้อตั๋วผิด ลงผิดสถานีเหมือนของบ้านเรา

คนที่ปักกิ่งใช้รถไฟใต้ดินกันเยอะ ทั้งๆที่เป็นเวลาบ่ายๆยังไม่ใช่เวลาเลิกงาน คนก็เริ่มเต็มคันรถแล้ว ยิ่งถ้าเป็นช่วงเวลาเร่งด่วนอย่าง 5 โมงเย็น ถึงหนึ่งทุ่มแล้วต้องบอกว่าคนแน่นสถานีกันเลย ถึงขนาดต้องมีคิวขึ้นลงบันได ที่ปักกิ่งอาจจะเป็นเพราะประชากรเยอะจึงมีการใช้พนักงานมาช่วยค่อนข้างมาก ในช่วงเร่งด่วนจะมีการกั้นคนขึ้นลงบันได โดยให้คนขึ้นทั้งหมดสักพัก จึงหยุดให้คนลงมาทั้งหมด เพื่อไม่ให้เดินสวนกันแล้วอาจจะยิ่งช้า

หลังจากเดินทางด้วยรถไฟใต้ดิน 3 สาย 12 สถานี ก็มาถึง The Oriental Plaza ที่นี่มีร้าน Brand  Name เรียกว่าแทบจะครบทุกราย นอกจากที่เราเห็นกันในบ้านเราแล้ว ยังมี Audi Gallery โชว์รถ Audi หลายรุ่น ต้องบอกว่าที่ประเทศจีน Volkswagen AG ถือว่าเป็นบ้านหลังที่สองรองจากที่เยอมันเลยทีเดียว BMW ก็ไม่น้อยหน้า มี BMW Lifestyle Shop เอารถ BMW มาจอดกันหน้าร้าน ส่วนด้านในขายสินค้าต่างๆที่เป็น Collection ของ BMW ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า ของแต่งบ้าน กระเป๋า มีหลากหลายแบบ นอกจากค่ายรถทั้งสองแล้ว แฟชั่นแบรนด์ต่างๆมากันครบทั้ง CK,DKNY, A/X, MANGO, MOSCHINO, BURBERRY,  หรือเครื่องประดับอย่าง Swarovski หรือ Tiffany&Co ก็มี เรื่องอาหารการกินมาครบ ทั้ง Starbucks ที่ผ่านมากี่ทีก็มีคิวยาวตลอด Sizzler, McDonald’s, BreadTalk ของ Singapore ก็มี ร้านกาแฟดังจากฮ่องกงอย่าง Pacific Coffee ก็มีสาขาให้เสียบปลั๊กเล้นอินเตอร์เน็ตกันกลางห้าง Beard Papa’s, Subway, Burger King ก็มา Yoshinoya ก็มี อันหลังนี้ขอแอบบ่น Central Restaurant Group ที่เอา Yoshinoya ไปเปิดที่ไทยหน่อย ชามเล็กมากเมื่อเทียบกับที่อื่น รวมทั้งที่ปักกิ่ง แถมรสชาติในไทยก็ออกเค็มจัด ไม่หอมอร่อยเหมือนที่ประเทศอื่นๆ มาคราวนี้ตั้งใจมาชิม Yoshinoya  เพื่อเช็คดูว่ารสมันเปลี่ยนทั่วโลกหรือเฉพาะที่ได้ สรุปของ CRG น่าจะทำผิดรส

ใครมาจีนแล้วควรจะเตรียมใจเรื่องภาษาด้วยนะครับ คนที่นี่เค้าก็แปลก ทั้งๆที่เราพูดภาษาอังกฤษให้เค้า เค้าตอบกลับมาเป็นภาษาจีนเป็นชุด อย่างพนักงานของ Yoshinoya นี่ไม่สนว่าคุณจะสั่งอาหารเป็นภาษาอะไร เธอท่องกลับมาเป็นภาษาจีนตลอด ทั้งเชียร์เพิ่มขนาดโค้ก เชียร์เพิ่มสลัด ไม่ใช่แค่ Yoshinoya แต่พนักงานร้าน Starbucks ก็เป็นถามมีนม Nonfat มั้ย ตอบกลับมาเป็นภาษจีน พอสั้ง Tall Nonfat Latte บอกราคาเป็นภาษาจีนอีก ก็แปลกดี

สำหรับคนที่ไม่คิดจะช้อปอะไรเหมือนผม เดินๆดูร้านโน่นนี่ ก็เจริญูเจริญตาดี ที่เจริญหูเริญตาอีกอย่างคงเป็นสาวๆแถวๆนี้ แต่งตัวกันได้สวยงามแตกต่างจากแถวๆโรงแรมผมอย่างสิ้นเชิง ทั้งเสื้อผ้า หน้า ผม ออกมาจากหนังสือกันหลายคนเลยทีเดียว ขาสั้น Legging รองเท้าบูท ดูจะเป็นแฟชั่นยอดนิยม ลืมบอกไป Blackberry Shop ที่เพิ่งเปิดในเมืองไทยก็กำลังจะเปิดที่นี่เหมือนกัน

นอกจาก The Oriental Plaza แล้ว ด้านข้างยังเป็นเหมือนถนนคนเดิน เรียกว่า ถนน หวังฟูจิ้ง (Wangfujing St.) ที่นี่ไม่ใช่ถนนคนเดินแบบบ้านเราที่ขายอาหาร สินค้าพื้นเมืองนะครับ แต่เป็นแบรนด์เนมทั้งนี้น ทั้ง Nike, Zara, Omega  เรียกว่าเดินหัวถนนท้ายถนน ถ้าเป็น Shopgaholic นี่คงหมดตัว ตอนที่ผมไปมีงาน Wangfujing Brandname Festival ครั้งที่ 2 ด้วย มีออกร้านและกิจกรรมกันหลายจุด

ร้านหนังสือที่นี่อยู่กันเป็นตึก

ช่วงที่ไปมี International Brand Festival พอดี

ผู้คนคราคร่ำเต็มไปหมด

ความขัดแย้งที่กลมกลืนบนถนนเส้นนี้

ร้านนี้ขายแต่หมวกทั้งร้้าน

ส่วนร้านนี้ขายแต่ตะเกียบทั้งร้าน

เหมือน Shibuya Honey Toast บ้านเราที่คนไปเข้าแถวรอกิน

ร้านChina Unicom ร้านนี้เลือกไม่ถูกว่าจะขาย iPhone 3GS หรือ 4 ดี

คืนนั้นปิดท้ายด้วยอาหารเย็นอภินันทนาการจากเพื่อนชาวจีนจากแบรนด์ X-Doria ที่มาออกงาน Macworld Asia ใครใช้ iPhone iPad ก็อุดหนุนเค้ากันหน่อยนะครับ หาได้ตาม Betrend หลายสาขาทั้งพารากอน เอ็มโพเรียม หรือ ตามร้าน hardware house สาขาใหญ่ๆก็น่าจะมี หมดพื้นที่โฆษณาแล้ว กลับมาเรื่องอาหารเย็นกันต่อ มาปักกิ่งทั้งที ไม่กินเป็ดปักกิ่งก็เหมือนมาไม่ถึง

 

ร้านนี้ชื่อ King Roast Duck Restaurant (ภาพจาก http://www.Fantong.com)

มาเป็นจานแบบมีเนื้อมาด้วย (ภาพจาก http://www.itourbeijing.com )

แต่เป็ดปักกิ่งที่นี่ไม่เหมือนที่เมืองไทย เค้าแล่หนัง แล้วมีเนื้อมาด้วย ส่วนกระดูกที่เอาไปผัดเลยแทบไม่เหลือเนื้อ เครื่องเคียงเหมือนๆกันทั้งต้นหอม แตงกวา แต่ซอสจะไม่หวานเส่วนหนังก็ไม่กรอบหมือนของในไทย แต่ก็น่าจะเป็นต้นตำหรับแบบนี้แหละ คงเหมือนอาหารหลายๆอย่างที่ไปเมืองไทยแล้วปรับ เปลี่ยนจนถูกปากคนไทยแต่ผิดเพี้ยนจากต้นตำหรับไป

เหนื่อยมาทั้งวัน กินอ่ิมแล้ว วันนี้ขอไปนอนก่อน ตอนหน้าจะมาเล่าเรื่องการเหยียบกำแพงเมืองจีน และท่องราตรีกรุงปักกิ่งให้อ่านกันครับ

 

Macworld Asia 2011 : งาน Macworld ที่น่าผิดหวัง

วันที่ 22-24 ที่ผ่านมาได้มีโอกาสไปร่วมงาน Macworld Asia 2011 งาน Macworld ครั้งแรกที่จัดใน Asia (ปกติ Macworld จะจัดที่ USA ช่วงเดือนมกราคมของทุกปี) คราวนี้แสดงให้เห็นว่า Apple หมายตาตลาดจีนและเอชียอย่างเต็มที่

งาน Macworld Asia 2011 นอกจากจะมีการแสดงสินค้าเกี่ยวกับ Apple แล้วยังมีการสัมนากลุ่มย่อยต่างๆ มีหัวข้อที่น่าสนใจมากมาย เช่นการเขียน App ยังไงให้ทำเงิน การใช้ Mac ในการสร้างสรรค์งานดนตรี หรือ สื่อในยุค New Media ต้องปรับตัวกันอย่างไร แต่เวลาจัดงานจริงพบว่ามีคนสนใจแต่ละหัวข้อน้อยมาก บาง Session เข้าไปนั่งฟังมีคนแค่ไม่เกิน 10-20 คน  ทั้งๆที่ห้องน่าจะจุได้ถึง 50-60 คน แต่ที่น่าผิดหวังที่สุดคือการสัมมนาและบรรยาย เป็นภาษาจีน มีบาง Session ที่เป็นอังกฤษเพราะผู้พูดเป็นอังกฤษ ก็จะมีล่ามคอยแปลเป็นจีนทีละประโยค ทำให้ติดขัดไม่ไหลลื่น

สินค้าต่างๆที่มีในงาน ก็เป็น Brand เก่าๆที่คุ้นเคยอยู่แล้ว ตัวสินค้าไม่มีอะไรใหม่ แค่ออกดีไซน์ใหม่ รุ่นใหม่แค่นั้น

กล้องวงจรปิด iCare ควบคุมด้วย iPhone หรือ iPad ทำงานผ่าน IP สั่งแพน-ซุมได้

อันนี้น่าสนใจ ชื่อว่า  tabmate เป็นคีย์บอร์ดไร้สายพร้อม BT handset ในตัวสำหรับคนที่ใช้ tab ทั้งหลาย

มาคราวนี้สิ่งที่ชอบทีสุดคือมีมุมสดงประวัติและหน้าตาเครื่อง Macintosh ตั้งแต่ยุคแรกๆมาให้ดูกันตัวเป็นๆ ใครไม่เคยเห็นดูตามรูปด้านล่างได้เลยครับ

บรรพบุรุษ Macbook

iBook สินค้าเริ่มมี Design

PDA ยุคแรกของ Apple

Apple มีกล้อง Digital ด้วย

และที่ขาดไม่ได้สำหรับงานของ Apple ยุคนี้คือ วงดนตรีที่ใช้ iPhone iPad เป็นเครื่องดนตรี วงนี้ของจีนเล่นเพลง rock ครับ นักร้องนำร้องได้ดี แต่รวมๆแล้ว Apple Girl Band ของเราน่ารักกว่า…. 🙂

งานมีวันที่ 25 นี้วันสุดท้าย แต่ผมกลับมาก่อน ฝากข่าวไว้ตอนท้ายครับ รออีกไม่กี่วันเตรียมพบกับสินค้าตัวใหม่ของ Apple เร็วๆนี้ ส่วนจะเป็นอะไร รออีกอึดใจเดียวครับ

 

ปักกิ่ง – เปิดซิง : Alone in Beijing

จะว่าไป ผมก็เดินทางมาจีนหลายครั้งแล้ว ทั้งพาสปอร์ตเล่มเก่าและเล่มใหม ถ้ารวมฮ่องกงเข้าไปด้วย ต้องบอกว่าเป็นสิบครั้งกันเลย แต่มาจีนคราวนี้ จุดหมายปลายทางแตกต่างจาทุกทีที่เคยมา ปกติจะเป็นฮ่องกง และ เซินจิ้น แต่คราวนี้เป็น… ปักกิ่ง

ปักกิ่ง สำหรับหลายๆคน คงรู้จักในนามเมืองหลวงของประเทศจีน บางคนรู้จักเซี่ยงไฮ้มากกว่าปักกิ่งซะอีก (อันนี้ไม่เกี่ยวกับขนมเวเฟอร์แต่อย่างใด) ถ้าจะว่าไปเซี่ยงไฮ้คงเป็นเมืิองเศรษฐกิจมากกว่า เนื่องจากเป็นเมืองท่าติดชายฝั่งทะเล แต่ปักกิ่งจะเป็นเมืองหลวง อยู่ติดภูเขาค่อนมาทางเหนืออีกหน่อย

มาปักกิ่งคราวนี้เพราะติดใจหลงไหลในสินค้าของแอปเปิ้ลจนต้องมาร่วมงาน Macwolrd ครั้งแรกของเอชีย แต่ต้องผิดหวังเพราะงานค่อนข่างเล็ก มีเนื้อหาใหม่ๆน้อยมาก ความตั้งใจที่อยากจะมาร่วมสัมนาต้องพลันมลายหายไปเพราะดันสัมนากันเป็นภาษาจีน (แล้วไม่บอกไว้ในเว็บก่อด้วยนะ) แต่ในความผิดหวัง กลับเป็นโอกาสให้ได้ใช้เวลาที่เหลือในการ “มา” ปักกิ่งให้ถึงจริงๆ (หลายคนคิดลึกแล้วไม่มีอะไรแบบนั้นนะครับ)

การเดินทางครั้งนี้ออกเดินทางเวลาดึกของเมืองไทย เพื่อให้ถึงปักกิ่งแต่เช้้า ใช้เวลาบินประมาณ 4 ชั่วโมงครึ่งจากสนามบินสุวรรณภูมิถึงสนามบินปักกิ่ง แคปปิตอล อินเตอร์เนชั่นแนล แอร์พอร์ต (BCIA) เป็นเวลาประมาณ 6:30 น. ตามเวลาในปักกิ่งซึ่งเร็วกว่าที่เมืองไทย 1 ชั่วโมง (แสดงว่าเพิ่งจะตีห้าครึ่งเวลาไทยเอง มิน่าง่วงน่าดู)

ใครที่เดินทางมาปักกิ่งระยะสั้นแล้วจะมาหาซิมเปลี่ยนที่นี่เหมือนที่ฮ่องกง หรือ ไต้หวันต้องบอกว่ายากเต็มที นอกจากคุณจะพูดภาษาจีนได้ เพราะพนักงานขายซิมที่สนามบินก็พูดอังกฤษได้น้อยเหลือเกิน อีกทั้งที่จีน พนักงานขายหลายๆคนยังไม่รู้จัก 3G ซักเท่าไหร่ ยิ่งถ้าไปบอกว่า Three G จะยิ่งงงกันเป็นพิเศษ ต้องบอกว่า ซานจี (ซาน คือ ​สาม ในภาษาจีน)

คราวก่อนมาเซินเจิ้นกว่าจะหาซิมเปิด ​3G ใช้ได้ก็ลำบากใช้เวลาเป็นวัน ดีว่ามีคนจีนอยู๋ด้วย แต่มาคราวนี้ฉายเดี่ยวเลยเป็นอันไม่ได้ใช้กัน จะเปิด Roaming จากไทย พี่ทรูมูฟก็ไม่มี Package Unlimited ซะด้วย เดินทางคราวนี้เลยตัดขาดจากโลกอินเตอร์เน็ตไปโดยปริยาย

สนามบินที่ปักกิ่งเป็นสนามบินที่ค่อนข้างจะเงียบเหงา ยิ่งเครื่องลงตอนเช้าด้วยแล้วยิ่งเงียบไปกันใหญ่ หาแท็กซี่เข้าเมื่องไม่ได้ เลยใจกล้าจับรถบัสเข้าเมือง มีจุดหมายที่ Olympic Village เพราะโรงแรมอยู่ใกล้ๆกัน แต่เจ้ากรรม พนักงานประจำรถกลับไม่รู้จักถนนที่โรงแรมตั้งอยู่ แถมยังพูดภาษาอังกฤษไ่ม่ได้เลย ความลำบากมาเยื่อนซะแล้ว แผนที่ที่มีก็ไม่ค่อยละเอียดเพราะประมาทว่าจะมาหาซิมที่นี่แล้วใช้ Google Map เดินวนๆ หลงๆอยู่แถวไหนก็ไม่รู้คาดว่าใกล้ๆ Olympic Village แล้วแต่ไม่รู้ทิศนี่แหละลำบาก เริ่มต้นเดินไม่ถูกทางเลย เดี๋ยวแทนที่จะใกล้ดันไกลไปเรื่อยๆ เดินวนๆอยู่ซักพักเจอร้าน China Unicom แวะเข้าไปถามหาซิมการ์ด 3G บวกถามทางไปด้วย สาวหมวยพูดอังกฤษได้พอควรแต่ดูเธอจะพยายามเขียนมากกว่า เอาปากกาเราไปเขียนซะแทบไม่เหลือที่ด้านหล้ง Hotel Voucher นี่ถ้าโรงแรมไม่ให้นอนคงต้องให้น้องสาวรับผิดชอบ 🙂

สุดท้าย 3G ก็ไม่ได้ ถามทางสาวเจ้าก็ไม่รู้จัก ด้วยเป็นคนต่างจังหวัด เข้ากรุง(ปักกิ่ง)มาแค่เดือนเดียวเลยไม่รู้จัก เพื่อนๆในร้านก็พอๆกัน แต่สาวเจ้ายังมีน้ำใจ พามาเรียกรถแท็กซี่ แต่เคราะห์ร้ายยังไม่หมด แท็กซี่ 3-4 คันไม่รู้จักสักคัน คิดในใจว่าโรงแรมที่เราจองมันก็เป็นถึง Holiday Inn นะ แต่สงสัยจะหลบมุมไปหน่อยเลยไม่มีใครรู้จัก เรียกรถกันจนสาวเจ้าท้อ บอกใ้ห้เรานั่งรถเมล์ไปต่อใต้ดินเอา อันนี้ถ้าน้องเข้าใจภาษาไทยพี่จะบอกว่าขนาดแท็กซี่ยังไม่รู้เรื่องแล้วขึ้นรถเมล์มันจะลงถูกมั้ย คราวนี้ต้องช่วยเหลือตัวเองแล้ว เดินวนๆ อีก 10 นาทีตัดสินใจเรียกแท็กซี่ เพราะถ้าเดินต่ออาจหลงหนักกว่าเดิม โชคช่วยคราวนี้แท็กซี่รู้จัก รอดตายได้อาบน้ำอาบท่าซะที กว่าจะถึงโรงแรมใช้เวลาไปร่วม 4 ชั่วโมงตั้งแต่เครื่องบินลง

พอเริ่มตั้งหลักที่โรงแรมได้ คราวนี้สบายแล้ว เนื่องจากที่ปักกิ่งมีระบบรถไฟฟ้าที่ดีมาก มีเป็นสิบสายทั่วเมือง จะเดินทางไปไหนก็สะดวก เสียอย่างเดียวไม่เห็นเมือง แต่เรื่องนี้ผมพอมีวิธีคือเดินให้เยอะไว้โดยยึดตามแนวรถไฟใต้ดิน แค่นี้ก็ไม่หลงแล้ว

ผมจะข้ามการเดินทางไปศูนย์ประชุมแห่งชาติจีนเพื่อร่วมงาน Macworld Asia ไป เพราะหลายๆคนคงไม่อยากรู้รายละเอียดนัก (ใครสนใจเชิญที่นี่ครับ) ส่วนการเดินทางด้วยรถไฟฟ้าใต้ดินในจีนจะเป็นอย่างไร เดี๋ยวตอนหน้ามาเล่าให้ฟังครับ

 

ค่าเข้าห้องน้ำในปั๊ม 20 บาท .. เป็น 20 บาทที่ผมยินดีจ่าย

หลายๆคนอาจจะได้รับ Fwd mail เรื่องห้องน้ำในปั๋ม ปตท เก็บค่าเข้า 20 บาท กันมาบ้างแล้ว สำหรับคนที่ไม่เคยเข้า เดี๋ยวผมเล่าให้ฟังครับ

โครงการห้องน้ำเพื่อน้อง เป็นโครงการที่ ปตท เริ่มมาตั้งแต่ปี 2009 ทำเป็นโครงการนำร่องแห่งแรกที่ แก่งคอย เพื่อเป็นทุนการศึกษาและอาหารกลางวันให้เด็กนักเรียนด้อยโอกาสใน จ. สระบุรี ตอนนี้เริ่มมีในปั๋ม ปตท หลายๆแห่งตามจุดพักรถใหญ่ๆ

ครั้งนี้ผมไปเจอที่มอเตอร์เวย์จากพัทยา มุ่งหน้าเข้ากทม. แถวๆ แหลมฉบัง เห็นปุ๊ป เกิดความสงสัยจนต้องเข้าไปถาม ได้ความว่าเป็นห้องน้ำการกุศลอย่างที่เล่าให้ฟังครับ แต่สำหรับคนที่ไม่อยากเสียเงิน ทาง ปตท ก็มีห้องน้ำธรรมดาไว้ให้เข้าฟรีเหมือนเดิม

ห้องน้ำ 20 บาทนี้ติดแอร์เย็นเจี๊ยบ มีที่นั่งให้ดูทีวิสบายๆ ห้องน้ำสะอาด กลิ่นหอม มีอุปกรณ์ครบถ้วนทั้งสบู่ล้างมือ กระดาษชำระ สายชำระ สุขภัณฑ์ก็เป็นแบบสวยกว่าปกติทั่วไป

ผนังห้องน้ำยังตกแต่งไว้สวยกว่าห้องน้ำตามร้านอาหารดังๆอีกครับ มีรูปเด็กคอยขอบคุณพี่ๆที่ช่วยกันทำการกุศลร่วมกัน

จากการสอบถามพนักงานที่คอยต้อนรับ น้องเค้าบอกว่าวันธรรมดาจะมีคนประมาณ 40-50 คน แต่ถ้าเป็นเสาร์-อาทิตย์จะเพิ่มเป็น 70 คน โดยประมาณ ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย คิดเป็นเงินได้ 30,000-40,000 บาทต่อเดือน ซึ่งยังถือว่าน้อยอยู่สำหรับจะไปช่วยเด็กๆครับ แค่ค่าแอร์ของห้องน้ำก็เดือนละหลายพันแล้ว ฝากพี่ๆทุกคนถ้ามีโอกาสแวะไป ช่วยกันเข้าห้องน้ำ 20บาทเพื่อช่วยน้องๆกันด้วยนะครับ

 

Everybody need a break @ CDC

พักหลังนี้ผมหายหน้าหายตาไปจาก In Search for Excellence ไปพักใหญ่ นอกจากไปทำเว็บรีวิวอาหารอย่าง foodreview.in.th แล้ว สิ่งที่เอาเวลาผมไปจนหมดคืองานใหม่ที่คราวนี้ได้มาก้อนใหญ่ดูแลกันแทบไม่หวาดไม่ไหว (ขอสารภาพว่าบางครั้งก็ไมาไหวจริงๆ) วันนี้เลยถือโอกาสฤกษ์ดี ขึ้น 15 ค่ำ เดือน 3 กลับมาเขียนถึงกันอีกครั้ง

ผมเริ่มต้นวันหยุดวันนี้(18 กพ 54) ด้วยการนอนตื่นสายกว่าปกติสัก 2 ชั่วโมง แล้วออกเดินทางไปสระบุรีเพื่อทำงานนิดหน่อย 2-3 เดือนหลังนี้ ผมจะใช้วันเสาร์อาทิตย์ในการออกต่างจังหวัดเพื่อไปเยี่ยมน้องๆที่ร้านสาขาต่างๆและดูสภาพการแข่งขันอีกทั้งยังเป็นการพักผ่อนเพื่อหลีกหนีกรุงเทพที่นับวันจะวุ่นวายมากขึ้น การได้ขับรถไปไกลๆ วิ่งผ่านทุ่งนา ภูเขา หรือไปอยู่ในเมืองเล็กๆนั่งจิบกาแฟริมน้ำโขงกลายเป็นสิ่งที่ผมเสพติดมากขึ้นทุกวัน วันหลังจะมาเล่าเรื่องทริปไปจิบกาแฟริมโขงที่หนองคายและข้ามไปสัมผัสลาวที่เวียงจันทน์ให้อ่านกัน

หลังจากใช้เวลาช่วงสายถึงบ่ายไป-กลับ กรุงเทพ-สระบุรีแล้ว ตั้งใจว่าเย็นๆจะกลับมานั่งทำงานที่ CDC หลังจากได้ที่จอดรถเรียบร้อย เดินหาธนาคารเพื่อทำธุระนิดหน่อยก่อนจะกลับไปนั่งที่ Coffee Gallery ร้านกาแฟร้านเกิมที่มานั่งเป็นประจำ แต่คราวนี้ผมพบว่า CDC มีอะไรมากกว่า CDC ที่ผมเคยรู้จัก

CDC วันนี้เปิดเฟส 2 แล้ว มีร้านค้าเพิ่มมาอีกเกินเท่าตัว ทั้งร้านอาหาร เฟอร์นิเจอร์ และร้านกาแฟเบเกอรี่อีกมาก ที่ผมชอบมากที่สุดคือไม่เห็นร้านแบรนด์ใหญ่ๆอย่าง S&P Starbucks KFC ให้เสียอารมณ์ เพราะสถานที่แบบนี้เหมาะที่จะเปิดโอกาสให้คนทั่วไปที่มีความตั้งใจ ความฝันที่จะมีร้านเล็กๆเป็นของตัวเองได้มีโอกาสทำตามฝัน

หลังจากเดินวนหลายรอบ รู้สึกเสียดายที่มี ZEN และ Kalapapreuk มาเปิดร้านขนาดใหญ่ แต่ก็ยังดีที่มีร้านเล็กๆอีกมาก ไม่ว่าจะเป็นก๋วยเตี๋ยวไข่ย้อนยุค กาแฟพระนคร (สองร้านนี้น่าจะเจ้าของเดียวกัน) ร้าน Cuppi Coffy ที่น่ารักเพราะนอกจากเจ้าของจะขายกาแฟแล้วยังรับตกแต่งบ้านอีกด้วย

ร้านไอศครีมน่ารักอย่าง me and ice-cream ที่ขายเสื้อผ้าคู่ไปกับไอศครีมโฮมเมด ร้าน take a bake ร้านกาแฟและขนมเล็กๆที่หน้าตาขนมไม่แพ้ร้านใหญ่ๆ ร้าน OkayOkay Cafe ที่ชื่อดูโอเค้โอเค หรือจะเป็นร้านอาหารหน้าตาหรูหราอย่าง Crystal Cafe ที่ไม่มีลูกค้ากล้าเข้า (แซว) ยังมีร้านไอศครีมโยเกิร์ตชื่อเรียกยากอย่างเจอร์เก้นอะไรสักอย่างและร้านไอศครีมและขนมอีกหลายร้านเห็นแล้วไฟที่อยากมีร้านถูกจุดประกายอีกครั้งหลังจากถูกงานที่สุมกองทับทำให้เกือบมอดดับไป

เดินไปเดินมาเกือบชั่วโมงสุดท้ายร้านที่ผมแวะมานั่งทานคือ April’s Bakery เป็นร้านที่ไม่ได้สะดุดตาอะไรนอกจากชิงช้าหน้าร้านที่ดูเก๋น่านั่ง (แต่คงนั่งไม่ได้) แต่ที่ผมเลือกร้านนี้เพราะเป็นร้านที่ไม่มีลูกค้าเลย ที่จริงผมยืนรอสั่งขนมที่ร้าน take a bake อยู่แล้วรู้สึกได้ว่าในเมื่อเราก็ไม่ได้เคยทานร้านไหนมาก่อน ทุกร้านเป็นการทดลองครั้งใหม่ทั้งหมด ทำไมไม่ไปให้กำลังใจคนที่กล้า ลุกขึ้นมาทำร้านอย่างที่ตัวเองฝัน ที่บางทีผมเองก็คิดว่าหรือผมยังกล้าทำ

April’s Bakery เป็นร้านเล็กๆที่ยังหาเอกลักษณ์ของตัวเองไม่ได้ ท่ามกลางร้านอื่นๆอีกเป็นสิบร้าน น่าจะเป็นเหตุผลที่ทำให้ลูกค้ายังไม่รู้จักและเข้าไปทดลอง เจ้าของร้านเป็นเก็กสองคนที่น่าจะยังไม่เคยมีประสบการณ์ การจัดร้านและตู้โชว์ขนม รวมทั้งป้ายจึงยังไม่เรียบร้อยและดึงดูดนัก แต่รสชาติของชาและคิชที่ได้ลองชิมต้องถือว่าโอเค ปรับเรื่องต่างๆอีกหน่อยน่าจะดีขึ้นที่น่าเป็นห่วงคือวันธรรมดาจะมีลูกค้าแค่ไหน

ใครอยู่แถวๆเลียบทางด่วนเอกมันรามอินทรา ลาดพร้าว รามอินทรา ลองแวะมาเดินเล่น นั่งเล่น กันได้ครับ แต่ถ้าเป็นวันหยุด ต้องบอกว่าหาที่จอดรถไม่ง่ายเท่าไหร่